Blad3

1999

Op geregelde tijdstippen (bijna maandelijks) kreeg ik mijn aanvallen. Het waren steeds dezelfde partiële aanvallen gepaard gaande met schokkende en ongecontroleerde bewegingen van mijn rechterarm en been. De nieuwe medicatie hielp maar niet.
In het voorjaar (ik denk dat het reeds april was) zag mijn echtgenote een artikel in de krant  staan over de “Provinciale Kontaktgroep Epilepsie Limburg”. In Hasselt werden maandelijkse praatavonden georganiseerd samen met lotgenoten. Eerst stond ik er vrij weigerachtig tegenover maar na enig aandringen van mijn echtgenote nam ik toch telefonisch contact op met de verantwoordelijke van de provinciale liga afdeling Limburg. Hij nodigde ons uit voor een gesprek wat zeer positief verliep. “Waarom komen jullie eens niet naar een praatavond om eventueel ervaringen uit te wisselen met lotgenoten?”.
Ik liet de ganse zomer voorbij gaan maar in september gingen wij naar onze 1ste groepsvergadering van het Epicentrum. En inderdaad in een zeer gemoedelijke sfeer kon ik mijn verhaal doen aan lotgenoten en voelde ik mij begrepen. Deze “lotgenoten” beschikken over veel ervaring, over een zekere deskundigheid, niet zozeer uit hun opleiding of literatuur maar door de problemen die zij zelf hebben ervaren. Wat mij vooral trof was het engagement en de gedrevenheid die uitstraalden bij deze groep. En bovendien besefte ik dat ik niet alleen stond met mijn problemen.
De volgende afspraken werden alvast gemaakt.

2000

Mijn epileptische aanvallen bleven duren maar kwamen nu niet meer zo frequent. Hoogstens om de 3 maanden een partiële aanval. Bij mijn halfjaarlijks onderzoek aan de neuroloog stelde deze mij voor om over te schakelen op een combinatie van Topamax/Lamictal. Deze 2 geneesmiddelen sloegen uiteindelijk aan bij mij. Tegelijk met een spectaculair (tijdelijk) gewichtsverlies bleven nu ook de aanvallen weg.

Heden

Tot op heden gaat alles relatief goed ondanks de bijwerkingen van de medicatie en de gevolgen van de operatie nu toch reeds 10 jaar geleden.

Maar NOOIT vergeet ik de morele de steun die ik van de mensen van het EPICENTRUM mocht ontvangen want zonder hun steun was het mij niet gelukt om deze zware periode door te komen.

TOT BESLUIT

Een zelfhulpgroep biedt een veilige plaats om ervaringen te delen met anderen. Rang of stand, beroep of inkomen heeft weinig belang, het is vooral de gemeenschappelijke ervaring die mensen samenbrengt.

Terug   Vorige

Blad3