Blad 2 Donderdag 21 mei 1998 (Hemelvaartdag) Ik denk dat ik die dag volledig onder de medicatie gezeten heb. Alles is zo verward en ik ben uiterst kalm wat zeker en vast niet mijn gewone doen is. ’s Namiddags komt mijn naaste familie mij bezoeken om mij op te monteren. Wij spreken nog eens met de neurochirurg. We konden hem alles vragen en hij nam ook alle tijd om onze vragen te beantwoorden. Hij vertelt dat er natuurlijk altijd risico’s verbonden zijn aan zo’n operatie zoals ontstekingen of bloedingen maar wij hebben het volste vertrouwen in hem. ’s Avonds kijk ik nog wat tv en val in slaap. Ik slaap zelfs prima. Vrijdag 22 mei 1998 Vandaag is het zover. Een spannende dag. De verpleegster komt mij een spuitje brengen om mij te kalmeren en na 10 minuten … niets meer. Ik weet niets eens dat men mij is komen halen op de kamer om naar het operatiekwartier te vervoeren maar blijkbaar duurde de operatie om en bij de 9 u. Zaterdag 23 mei 1998 Ik word in een kunstmatige slaap gehouden en verblijf op de afdeling intensieve zorgen. Zondag 24 mei 1998 Omstreeks 11u. ontwaak ik langzaam uit mijn kunstmatige slaap op de afdeling intensieve zorgen. Omdat ik zeer onrustig ben besluit men mijn echtgenote te verwittigen om mij trachten te kalmeren wat haar ook wonderwel lukt. Ondertussen onderging ik reeds een aantal priktests waaruit bleek dat ik totaal geen gevoel meer had in mijn rechterbeen en rechterarm. Omstreeks 14u. werd ik dan uiteindelijk terug overgebracht naar mijn kamer. Maandag 25 mei 1998 Bezoek van de neuroloog. De operatie is 100 % meegevallen. Ik had inderdaad een meningeoon ter grootte van een tennisbal maar men heeft dit helemaal kunnen verwijderen aangezien dit meningeoom zo groot en welomlijnd was met als gevolg dat ik niet bestraald diende te worden. Dinsdag 26 mei 1998 Start van de revalidatie. Ondertussen was de kracht in mijn rechterarm al grotendeels teruggekomen en de kiné verzekerde dat het met mijn been ook wel in orde zal komen. Woensdag 27 mei 1998 Vandaag zal de drain uit mijn hoofd verwijderd worden en leer ik samen met de kiné opnieuw een paar stappen op de gang zetten. Na 2 weken ziekenhuis mag ik eindelijk naar huis. Nog wel niet helemaal hersteld maar toch. Mits heel veel oefeningen zou de verlamming aan mijn been wel in orde komen. De dokters gaven mij een aantal tips voor thuis maar ik kreeg ook een geneesmiddel tegen EPILEPSIE (diphantoïne) mee. Een geneesmiddel tegen epilepsie? Dat is toch niet voor mij zeker? De dokters zullen het wel beter weten zeker.
Half juli ging ik reeds terug werken. Zo goed voelde ik mij. Weliswaar maar halve dagen maar toch. Iedere ochtend moest ik reeds om 05u.30 uit bed. Met mijn rechterbeen was het ondertussen vrij goed gekomen alleen wanneer ik vermoeid was zag je nog dat ik “sleepte” met mijn been.
Derde week van september: 's Avonds omstreeks 20u zat ik rustig thuis naar televisie te kijken. Mijn echtgenote was bij mijn schoonouders die een 3-tal huizen verder wonen. Plots voelde ik een “raar” gevoel in mijn buik opwellen en begonnen mijn rechter arm en been heftig te schudden. In paniek rende ik zo goed en zo kwaad het nog ging naar buiten richting het huis van mijn schoonouders. Op straat struikelde ik echter. De verpleegster, die op dat moment bij mijn schoonouders was, hoorde mijn hulpgeroep en wist onmiddellijk te vertellen dat ik een aanval van epilepsie gemaakt had. Mijn huisarts maakte een afspraak met de neuroloog en aan de hand van mijn verhaal kon hij dit alleen maar bevestigen.
Derde week van oktober: Opnieuw dezelfde aanval van epilepsie en dat bijna op hetzelfde uur. Weer naar de neuroloog. De dosis diphantoïne werd nu aangepast. Derde week van december: Het zal toch niet waar zijn zeker !!!! Opnieuw een aanval. En dat praktisch op hetzelfde uur. Alsof ik er op stond te wachten. Weer naar de neuroloog. Nu werd er overgeschakeld op andere medicatie. De diphantoïne werd langzaam afgebouwd en ik kreeg verschillende andere anti-epileptica voorgeschreven o.a tegretol, rivotril ….. (de andere namen ben ik vergeten).
Blad 2 |