Blad 1 Woensdag 20 mei 1998 Een dag om nooit of te nimmer te vergeten. Het was prachtig en warm weer die dag en hoera vanavond was het de finale van de Champions League tussen Real Madrid en Juventus Turijn. In de voormiddag verliep alles normaal op mijn werk in Brussel. ’s Middags nog rustig met de collega’s gaan eten in het personeelsrestaurant. Daar kreeg ik te horen dat mijn vliegtuigtickets, die ik nodig had voor een werkverplaatsing naar Bath, nog niet in orde waren. Dat zouden we na het middagmaal wel even vlug telefonisch regelen. Zo gezegd zo gedaan maar aan de telefoon kreeg ik opeens een benauwd gevoel en was het precies alsof mijn rechterarm en rechterbeen “sliepen”. Dit alles duurde niet langer dan een minuutje maar voelde toch zeer vreemd aan. Mijn idee was dat dit “dove” gevoel in mijn rechterbeen en arm misschien wel van de drukkende warmte was en dat een beetje water plenzen in mijn gezicht dit wel zou verhelpen. Maar niets was minder waar. Mijn collega’s zagen ook wel dat er wat scheelde en stelden voor om een dokter te laten komen. Deze dokter stelde niets vast (behalve een beetje krachtverlies aan mijn rechterzijde) maar gaf mij toch de raad om zo vlug mogelijk mijn huisarts te contacteren. Mijn echtgenote, die ook in Brussel werkte, werd inmiddels op de hoogte gebracht en dankzij de bereidwillige medewerking van een collega, die ons met de wagen huiswaarts bracht, waren wij omstreeks 16u.00 thuis. Zonder afspraak dan maar rechtstreeks naar de huisarts. Onze huisarts vertrouwde het zaakje blijkbaar niet vanwege de krachtvermindering aan mijn ganse rechterzijde (want voor de rest voelde ik mij kiplekker) en regelde een afspraak met een neuroloog van het Salvatorziekenhuis in Hasselt waar we zo spoedig mogelijk moesten zijn. Wat kon er mij gebeuren? Ik had toch niets! Dat klein beetje krachtverlies! Dat komt wel in orde. Laat ze daar in Hasselt maar een beetje wachten redeneerde ik. Eerst mij nog een beetje opfrissen, een sigaretje roken, nog eens een praatje maken met de buren. Ik mankeerde toch niets. Ondertussen had de neuroloog reeds gebeld naar mijn huisarts om te vragen waar ik bleef. Enfin uiteindelijk omstreeks half zes, reed ik samen met mijn echtgenote, richting Hasselt naar de spoedafdeling van het Salvatorziekenhuis. Ik was nauwelijks op de spoed of ik mocht mijn verhaal nogmaals vertellen aan de neuroloog die mij ondertussen het verwijt maakte van “waar bleef je zolang”? Dat krachtverlies in mijn rechterbeen en rechterarm deed hem besluiten om mij onmiddellijk door te verwijzen naar de dienst radiologie voor een RX-foto van mijn hoofd. Bij het buitenkomen zag ik de dokter zijn bezorgde blik. Blijkbaar had men iets abnormaals gezien op de foto’s”!!! “Heb je geen last van hoofdpijn gehad of heb je niet moeten overgeven deze namiddag?“ vroeg de neuroloog mij. Niets van dat alles. Ik was mij nog steeds van geen kwaad bewust. “ Ik denk namelijk aan een hersenbloeding of aan een hersentumor….” Het was net of ik het in Keulen hoorde donderen. “Voor alle zekerheid gaan we een MRI-scan maken die zal wel duidelijkheid brengen”. Nadat deze scan genomen was mocht ik terug naar de spoed nog steeds vergezeld van mijn echtgenote maar aan haar gelaatsuitdrukking zag ik dat er iets ernstigs scheelde met mij. Zij was immers ondertussen al door de dokters op de hoogte gebracht. Op de spoed werd ik opgewacht door een andere dokter. Wist ik veel dat dit reeds de neurochirurg was. Het verdict “ Mijnheer u heeft geen hersentumor (oef) maar een meningeoom (???) ter grootte van een tennisbal. Aangezien het morgen Hemelvaartdag is wordt u overmorgen onmiddellijk geopereerd.” Dit had ik niet verwacht. Dit kan alleen maar met anderen gebeuren maar niet met mij. Na een tijdje werd ik naar mijn ziekenkamer gebracht, kreeg ik medicatie (hoogstwaarschijnlijk ook om mij te kalmeren).Real Madrid won de finale van Juventus Turijn met 1– 0 maar dit kon mij helemaal niet boeien. Blad 1 |