Blad2 Opeens veranderden hun bezorgde gezichten in verbaasde en opgeluchte gezichten. “Maar jongen toch, dat moet ge zeker tegen de neuroloog zeggen. Dat zal hem zeker een stuk verder helpen en nu zult ge weleens vlugger thuis zijn als ge denkt”. ’s Anderendaags had ik een gesprek met mijn jonge neuroloog en ook die werd opgewekter, daar hij nu wel zeker een diagnose kon stellen : epilepsie. Want door mijn zwijgzaamheid zat hij ook steeds te denken aan andere aandoeningen. Voor de veiligheid liet hij de gemaakte afspraak in Middelheim Antwerpen (scanner) nog doorgaan, maar de diagnose bleef hetzelfde : epilepsie en diphantoïne werd mijn eerste medicijn. Het aanvaarden werd nu de bood-schap. Gelukkig liep ik een prima vrouwtje tegen het lijf en dat maakte het allemaal gemakkelijker. Ook de zonen uit ons huwelijk brengen begrip op voor mensen met epilepsie en weten wat ik allemaal al heb moeten slikken, letterlijk dan : na diphantoïne, Sabril, Depakine, Tegretol en dan nu Carbamazepine samen met Topamax en Frizium. Maar het zijn prima knapen en malen er niet om. Het lichamelijk leed bij epilepsie valt voor mij nog om dragen, maar het is vooral het psycosociale leed, dat mij het meeste pijn doet. Het weglaten van het rijbewijs, het weggedrukt worden in de werksector, het onbegrip van de werkgever. Dat zijn voor mij de redenen om bij een zelfhulpgroep steun te zoeken, geweest. En het dient gezegd : de zelfhulpgroep heeft me er bovenop gekregen. Hetgeen ik op mijn werk verloren heb, vind ik in de zelfhulpgroep terug. In Epi-Centrum met haar adviseur Jean-Claude tracht men samen door een luisterend oor uit de put te geraken en daar ben ik hen dankbaar voor. Want u steeds omhoog hijsen na iedere aanval ….. het blijft vermoeiend. Niettemin één ding besef ik nu : ik heb te lang gewacht met andere mensen met epilepsie op te zoeken en dat wil ik goedmaken.
Blad2
|