MIJN EERSTE AANVAL

 

Toen ik mijn eerste aanval kreeg in 1997, wist ik eigenlijk nog niet wat epi-
lepsie was.  Het gebeurde 's morgens toen ik opstond, maar
voor dat ik het wist, lag ik tegen de grond.  De mensen, die bij me waren,
dachten, dat ik aan het stikken was.  Ikzelf wist uiteraard niet wat er ge-
beurde.  Mijn zoontje had de ambulance gebeld en die was reeds ter
plaatse, toen ik terug bij bewustzijn kwam.  Ik herinnerde mij nog gezegd
te hebben niet mee te willen, want ik dacht niets te hebben.  Maar toen er
terug een nieuwe aanval kwam, moest ik natuurlijk wel mee naar het
ziekenhuis.  Daar deden ze verschillende onderzoeken, o.a. een scanner
en zo hebben ze vastgesteld, dat ik epilepsie heb.  Toen ik dit vernam,
had ik het wel even lastig en ook mijn zoontje kon het moeilijk aanvaarden.
Die kon zich er maar niet bij neerleggen, dat ik die aandoening heb.  Hij
had steeds zoveel schrik, dat hij me vaak opbelde om me te horen en dan
was hij gerustgesteld.  Eigenlijk moest ik voor mijn zoon iets doen, begon
ik te denken en zo kwam ik bij Jean-Claude terecht, een maatschappelijk
werker.  Dankzij Jean-Claude gaat het beter met hem.  Via deze weg ben
ik bij de zelfhulpgroep voor epilepsie gekomen en ook daar hebben ze
mij goed opgevangen.

Enige tijd later kreeg ik terug problemen en moest ik naar het ziekenhuis
voor bijkomende onderzoeken.  Deze zouden een week duren.  Hiermee
ging ik akkoord.  De dokter van dat ziekenhuis gaf me medicijnen tegen
epilepsie waar ik me echter niet goed bij voelde en op een dag kreeg ik
drie grote aanvallen achter elkaar.

Mijn man wilde absoluut, dat ik naar "Leuven" ging en daar kwam ik voor
mezelf althans beter terecht.  Maar eer het zover was, lag ik toch nog drie
dagen op de spoedafdeling.  Achteraf nog een week in de gewone afdeling
voor andere onderzoeken en toen pas mocht ik naar huis.  Maar nog was
echter alles niet onder controle : een medicijn, dat ik daar gekregen had,
kon ik jammergenoeg niet verdragen en ik kwam vol huiduitslag te staan.
Dus, nog maar eens wijzigen van medicatie.
Al bij al heb ik een hele hoop medicamenten gekregen in Leuven vooraleer
ze me op punt gekregen hebben, gaande van Lyrica 75 mg, Lamictal 50 mg,
Topamax 25 mg tot Keppra 1000 mg, Topamax 100 mg en Topamax 50 mg.
Eindelijk is het gelukt, maar nu voel ik me goed bij de huidige medicatie en

ik hoop, dat dit natuurlijk zo lang mogelijk blijft. 

 

In maart laatstleden was ik eens ziek geworden en bij het innemen van een
pijnstiller had ik terug twee kleine aanvalletjes gekregen.  Maar voor de rest
gaat het prima en mag ik niet klagen. Eénmaal per jaar ga ik op controle in
Leuven, wat toch wel noodzakelijk is.

 

Besluit
Sinds ik me bij de zelfhulpgroep heb aangesloten, voel ik me heel wat beter.
Ik kan nu openlijk over mijn aandoening praten. Ik kom nu op voor de mensen,
die het er soms moeilijk mee hebben.  Ik zou zeggen : ga zeker naar een
epilepsiegroep.  Je zult je zeker beter voelen, als je er over kunt praten en je
gesteund weet door anderen.

 

 

Terug